Absolwenci Nowodworka 1978 klasa 4a - plyta The Doors Concerto

Absolwenci Nowodworka 1978.
Klasa IVa

Ostatnie zmiany: 5-06-2024

Spis treĹci:

Informacje klasowe

Inne strony o I LO

Rekomendacje kulturalne

KanaĹ RSS

o kanale RSS

Jaz Coleman, Nigel Kennedy - The Doors Concerto

The Doors Concerto (rok wydania 2000) - Kolejna płyta z muzyką The Doors. 30 rocznica śmierci Jima Morrisona to zapewne dobra okazja do przypomnienia jego nagrań. Ale właśnie czy ta płyta przypomina nagrania Morrisona? Mamy tu 9 kompozycji The Doors (np. Riders of the Storm, Hello I Love You, Light My Fire, Strange Days, The End i inne) zaaranżowanych przez Jaz Colemana na orkiestrę (Praska Orkiestra Symfoniczna) i wirtuoza (partie solowe pisane podobno specjalnie dla Kennedy'ego). Mam niejasne przeczucie, że osobno nagrano orkiestrę w Pradze a pożniej Mistrz dograł swoje kwestie w Londynie. Wbrew tytułowi nie jest to koncert tylko dziewięć osobnych kawałków.
Plyta jest z gatunku bardzo nastrojowych, momentami są to wręcz nastroje ckliwo-cygańsko-łzawe. Dla mistrza Kennedyego nie ma tu wielkich wyzwań technicznych, pozostaje budowanie nastroju i dążenie do jak najdłuższego wybrzmiewania dźwięku.
Najgorsze jest to, ze nagrania w najmniejszym stopniu nie oddają ducha Doorsow. Jest to o tyle dziwne, że Kennedy znany jest z grywania rożnych rodzajów muzyki, także jazzu i rocka. I co bardzo ważne potrafi znakomicie wczuć się w klimat i ducha każdego z tych rodzajów muzyki i w każdym rodzaju muzyki porusza się z wielką swobodą. Wydał znakomitą płytę The Kennedy Experience, gdzie znalazły się rewelacyjne interpretacje skrzypcowe utworów Jimmiego Hendrixa. Dla mnie jest to świetny przykład interpretacji, w której świetnie współbrzmi duch i osobowość kompozytora i osobowość wykonawcy i żadna nie dominuje.
Na płycie The Doors Concerto, brakuje mi tylko Doorsów, cała reszta jest w porządku. No może zbyt duży nacisk położono na ckliwe nastroje i zabrakło miejsca na drapieżność i zadziorność. Co prawda pod koniec ostatniego utworu zaczyna się robić trochę ciekawiej i dynamiczniej ale po dwóch minutach płyta się kończy.
Nie bardzo rozumiem też notki przy kolejnych utworach, w których Jaz Coleman powołuje się na inspiracje wojną wietnamską, jakieś wtręty o śmierci, nieszczęściach, moralności itd. Tymczasem słuchając tych aranżacji i wykonań mam wrażenie, że gościa inspirowały jakieś piękne widoczki, łąka, jezioro, kwiatki, a śmierć? Może motylka.
To wszystko nie oznacza, że płyta jest zła i słaba, słucha się jej całkiem dobrze i jak na razie po kilku przesłuchaniach jeszcze mnie nie znudziła. Byłoby lepiej, gdyby miała tytuł "Kilka nastrojowych kawałków na orkiestrę inspirowanych melodiami zespołu The Doors".

PrzeĹlij komentarz lub drobny datek do opiekuna strony